Rozdział I - Nieplanowana zmiana

Kochani, przepraszam za opóźnienia, ogromne opóźnienia...!
Jestem i staram się ogarnąć bloga... będzie nowy szablon oraz chyba zakładka bohaterowie...
Ech, bardzo przepraszam... Nie przedłużam, zapraszam na 1 rozdział :) myślę że ktokolwiek to przeczyta bo przez tą nieobecność pewnie straciłam czytelników... :c


      Huncwoci okazali się być bardzo miłymi osobami i niezłymi psotnikami. Czas, kiedy wspólnie przebywali w przedziale pociągowym spłatali kilka figli dziewczyną. Pomimo to bardzo dobrze się bawili... Ich przyjaźń rozpoczęła się od grania w mugolską grę - butelkę. Jako iż na pomysł zabawy wpadł wielbiciel wynalazków mugoli - Syriusz, to on miał prawo zacząć grę. Po tym gdy butelka zrobiła kilka obrotów w okół własnej osi i czubkiem, na którym była zakrętka z logiem "Coca Coli" wskazała Pottera, Black uzyskał prawo do głosu i zadał jedno z najgłupszych pytań jakie mu przyszło do głowy:
      - Czy spadłeś kiedyś z miotły...? - i uśmiechnął się. Pytanie miało na celu zdenerwować i skompromitować "idealnego" Jamesa w oczach nowych koleżanek. Reszta znała odpowiedź, bo nie jeden raz oglądali wzloty i upadki tego gracza w Quidditcha.
      Zaraz został spiorunowany spojrzeniem przez okularnika, co nie umknęło uwadze zebranych w pomieszczeniu. Ze złością, którą było widać w jego niebieskich oczach i słychać w głosie odpowiedział:
      - Tak. - po czym zakręcił butelką z ogromną siłą a gdy ta zaś wskazała Chloe, postanowił sprawić by zapomniano o sytuacji z przed chwili. Gdy usłyszał cichutki głos Wolf, a raczej zobaczył usta układające się w słowo "prawda" od razu zapytał:
      - Czy ci się podobam?
Po tych słowach zapadła głucha cisza. Wszyscy wpatrywali się w Ann, a ona tylko kiwnęła głową. Potem plastikowa butelka wskazała Glizdogona, który chciał wykazać się odwagą i wypaść najlepiej z pośród całej gromadki i wybrał wyzwanie. Miła gra zamieniła się powoli w uprzykrzanie życia sobie nawzajem i psucia humoru zebranym. Wyzwanie nie było trudne, dla Rogacza i Łapy to pestka, ale Peter to zupełnie coś innego.
      - Pójdź do przedziału, w którym siedzą sami Ślizgoni i rzuć na nich Drętwotę - powiedziała Chloe upewniając się, że chłopcy nie lubią uczniów domu węża.
      Oczywiście Pettigrew okazał się tchórzem, i wycofał się z wyzwania, stając się na dłuższą chwilę pośmiewiskiem zebranych. Przynajmniej to dobry sposób aby zwrócić na siebie uwagę. Wilczek zakręciła butelką jeszcze raz, a ta wskazała Lupina, który do tej pory siedział cicho. Pytanie wypowiedziane było cicho. Bardzo cicho... a brzmiało ono:
      - Co teraz czytasz?
      Wszyscy wybuchnęli głośnym i nieopanowanym śmiechem. Remus dopiero teraz oderwał się od książki i patrzył na wszystkich dziwnym wzrokiem. Zapytał się tylko:
      - O co chodzi...?
      Wtedy wszyscy zgodnie krzyknęli: "Co teraz czytasz?!" A chłopak stwierdził, że nie będzie brał w tym udziału więc tylko pokazał okładkę książki.
      - Teraz ty zadajesz pytanie i wybierasz osobę - przypomniała Ariana nadal dusząc się ze śmiechu.
Tym razem padło na Syriusza.
      - No więc... Ile miałeś dziewczyn? - uśmiechnął się zaciekawiony. Nowym uczennicom Hogwartu aż zabrało mowę, więc zrobiły wielkie oczy i wpatrywały się w Blacka czekając na odpowiedź.
- Ale w tym roku? Celine, Kennedy, Maddie, Clementine, Nicole, Suzan, Rose, Sara, Kate, Julie - zaczął wyliczać - Melodie, Amanda, Alice, Eva, Dominique, Izabelle, Caroline, Martha, Mariett, Nathalie, Roxane, Sally - dziewczyny wymieniły ze sobą spojrzenia, a potem znowu spojrzały na Łapę - Katherine, Diana, Rachell... to chyba wszystkie. Remus, to ile?
      - Dwadzieścia pięć. Na pewno wszystkie...?
      - Tak. Znaczy się nie. Jeszcze Victorie Russo - odparł a jego oczy powędrowały do sufitu.
      - Ta Ślizgonka?! - wrzasnęli Huncwoci i zrobili się bladzi jak kreda.
      - No a co? Dumbledore kazał zaprzyjaźnić się ze wszystkimi domami.
      - Ale nie z tym! - opowiedział James - Dam ci radę przyjacielu - dom węża to zło. Pamiętaj. Nie ufaj im. Są tylko po to aby cię zniszczyć.
      - Ona jest inna! Nie jest taka jak wszyscy! Wiem doskonale jacy są Ślizgoni, Potter. Sam mam ich cały dom. Zrozum i nie oceniaj ludzi po okładce, tylko staraj się ich poznać. I polubić. Bez względu na to, że od wieków panuje nienawiść tych dwóch domów, to jest moją przyjaciółką, bo w miłości nam nie wyszło. Jeśli chcesz nas rozdzielić, to rozumiem iż nie jesteś już moim przyjacielem.
      - Jak możesz tak mówić, do mnie?! Jak śmiesz odzywać się do mnie po nazwisku?! Zapamiętaj sobie - będziesz tego żałować. Oj, bardzo żałować.
      - Ale czego...? - zaśmiał się Łapa - Nic nie rozumiesz. I nie zrozumiesz. Żegnam - odparł, po czym wziął swoje bagaże i wyszedł z przedziału.
      - To co...? Gramy dalej...? - spytał Peter, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi.
Emily usiadła obok Lupina i zaczęła czytać książkę, od czasu do czasu prowadząc krótkie dialogi z chłopakiem. W pewnej chwili ją przytulił i szepnął na ucho:
- Masz iście Ślizgoński charakterek, Emily Fox. Tylko pamiętaj, traf do Gryffindoru, zrób to dla mnie - po czym uśmiechnął się szeroko i wrócił do lektury. "Zrób to dla mnie..." - te słowa chodziły po jej głowie, tylko o nich myślała. Musi zrobić to dla niego.
       Czas płynął szybko, okropnie szybko... W pewnej chwili drzwi przedziału się otworzyły i stanęła w nich ruda dziewczyna.
      - Och James... - podeszła do niego i złożyła pocałunek na jego policzku (chociaż on przymierzał się do buziaka w usta) - przyszłam aby was poinformować, że już dojeżdżamy, abyście przebrali się w szaty - i już miała wyjść, gdyby nie szybka interwencja Rogacza.
      - Lily, zostań tu z nami! Co powiesz na jedną rundkę "Eksplodującego durnia"?
      - No dobrze... Ale tylko jedna rundka, bo muszę obejść jeszcze resztę przedziałów - uległa.
      - Świetnie! - ucieszył się - A wy dziewczyny?
      Chloe i Ariana dosiadły się do gry, a blondynka została na swoim miejscu. Wolała spędzić czas spokojnie, z dala od wybuchów. Dziwiła się że nikt jeszcze nie zapytał się dokąd mógł pójść Black, ani nie poruszył tego tematu. Przecież to są najlepsi przyjaciele. Gdy w końcu ta cała Lily, której dziewczyny nie polubiły, opuściła ich przedział, postanowiły się przebrać zgodnie z jej radą, ponieważ miała rację, pociąg zaczynał zwalniać. Chłopcy odprowadzili je na korytarz, a później zgubili się w tłumie pierwszoroczniaków. Poznały Hagrida - sympatycznego, ogromnego gajowego, który zawsze służył pomocą. Podróż była miła, upłynęła na rozmowach, wyżaleniach i opowiadaniu o domach oraz o tym w jaki sposób będą ich przydzielać. Chęć bycia Ślizgonkami opuściła nasze bohaterki zaraz po kłótni przyjaciół, a teraz prawie się modliły aby być w domu lwa. Gdy już szły w kierunku zamku zaczęły się bardzo niepokoić. Jeśli nie trafią do domu, do którego na pewno trafią Huncwoci, nie będą miały okazji na bliższe ich poznanie, a to były naprawdę interesujące postacie. I nawet przystojne...
      Wyszła jakaś nauczycielka i powiedziała, że mają tylko usiąść na stołku gdy zostaną wyczytani i nałożyć tiarę. Nic trudnego. Drzwi zostały otworzone szerzej i weszli do Wielkiej Sali. Zostali powitani gromkimi brawami. I ustawieni w ładnym, równym rządku.
      - Allan Johnny! - wykrzyknęła głośno profesorka, a przestraszony chłopczyk podszedł do stołka.
      - Hufflepuff! - zawołała tiara, a chłopak odszedł do stołu przy którym rozległy się oklaski.
      - Do ziemniaków! - zawołał ktoś, chyba jakiś Ślizgon, a wszyscy spiorunowali go wzrokiem.
      - Abenswort Julie! - pani profesor znów zabrała głos.
      - Ravenclaw! - krzyknęło nakrycie głowy, a dziewczyna odeszła witana przez członków swojego domu.
      - Black Syriusz! - dziewczyny wstrzymały oddech.
      - Gryffindor!
      - Szlag! - krzyknęła pod nosem Ari, ponieważ potwierdziły się najgorsze obawy dziewczyn.
      - Beckentrof Rudolf!
      - Rudolf, Rudolf....! - śmiał się ktoś - Idź pomagać Mikołajowi, Rudolfie... - i znowu się zaśmiał.
      - Gryffindor! - zdecydowała tiara, a Rudolf odszedł do stołu swojego domu.
      - Colldy Pansy! - profesorka nadal przekrzykiwała tłum uczniów.
      - Slytherin!
      Tym razem to Ślizgoni ryknęli głośno i przytulali małą, jakby była jakimś skarbem. Trafiła do domu o którym marzyła...? Oby tylko tak było.
      Ceremonia trwała dalej i tylko kilka słów profesorki dzieliło świat od poznania losu Liska. Jednak czas był okrutny i jakby się spieszył, na złość... Już po minucie w całym Hogwarcie było słychać profesorkę wymawiającą jej imię i nazwisko. Powoli podeszła i usiadła na stołku, a niewinna czapka miała zadecydować o jej losie.Z całej siły chciała trafić do Gryffindoru wiedząc, że on tam trafi. Tylko ma tym skupiała myśli. Ale tiara zawołała:
      - Slytherin!
      Więc blondynka odeszła wśród wiwatów ludzi ze swojego domu.
      Trafiła do domu, który był jej obcy. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego, ale to los zdecydował o tej zmianie. Usiadła i patrzyła się pustym wzrokiem na ceremonię przydziału, wyczekując nazwisk swoich przyjaciółek. W pewnym momencie jakaś dziewczyna o nazwisku Meadowes trafiła do Gryffindoru. Ach, gdyby mogły zamienić się domami... Widać było że nie jest zadowolona z wyboru. Później dwie dziewczyny trafiły do "domu ziemniaka". No cóż skoro to właśnie Ślizgon nazwał tak ten dom to czemu ona miałaby tak nie mówić? Później chłopak o imieniu Feliks trafił do Ravenclawu. Sara powędrowała do Slytherinu. Ciekawe jak czuły się Ariana i Chloe kiedy za chwilę ta głupia czapka zmieni całe ich życie? Aż wreszcie z ust profesorki usłyszano:
      - Shey Ariana - te słowa rozniosły się po całym Hogwarcie.
      Ruda usiadła i czuła jak szybko bije jej serce, ale twarz miała poważną, oczy zapatrzone w stoły czterech domów. Po mniej więcej dziesięciu sekundach tiara zadecydowała:
      - Slytherin! - a Emily biła brawa najgłośniej z Ślizgonów. Nie przywitano ją tak jak tych pierwszych, jednak równie serdecznie. Usiadła obok blondynki po czym objęły się przyjacielsko.
      - Nie chciałaś być w Gryffindorze? - spytała Emi patrząc na ucieszoną Ari.
      - Chciałam, ale trzeba się cieszyć z tego co się ma, co nie? Równie dobrze mogłam zostać odesłana do domu. A tak zostałam tu z tobą. - po czym spojrzała w jej niebieskie oczy i się uśmiechnęła. W napięciu oczekiwały co będzie z Wilczkiem i nagle usłyszano jej nazwisko, tak donośnie powiedziane, że usłyszał każdy przebywający na terenie zamku. Teraz tiara decydowała. Aż wreszcie po długim czasie, gdy wokół zebranych zaczęło panować napięcie, tiara wykrzyknęła:
      - Slytherin! - a dziewczyny pobiegły na spotkanie z przyjaciółką. Wolf tylko rzuciła przelotne spojrzenie na Jamesa całującego się z Lily. To było ich takie jakby pożegnanie. Bo Chloe była już dla niego tylko śmieciem.